สาวรำวง
ต่าย อรทัย (ภาษารักจากดอกหญ้า)
อายุสิบห้าได้มาเป็นสาวรำวง มาใส่กระโปรงวับๆ แวมๆ
ไฟสลัวมัวเหมือนคืนเดือนแรม อร้าแอร่มอยู่บนฟลอร์เต้นรำ
เราเกิดมาเป็นคนต้อยต่ำ กระด่างกระดำดั่งเม็ดดินเม็ดทราย
สาวน้อยใจกล้าต้องมาเป็นสาวรำวง นั่งตีคิ้วโก่งรอบัตรโค้งจากชาย
ปากพูดจาขออย่ามากล้ำกราย นิดเดียวพอได้อย่ามากไปนะพี่จ๋า
โปรดมองฉันเป็นแค่เพียงอาหารตา เห็นใจเถิดหนาคู่ขาเต้นรำวง
มีผู้เฒ่ากำลังเฝ้ารอ ทั้งแม่และพ่อคอยเฝ้ารอใจบุญหนุนส่ง
จึงปล่อยลูกสาวที่รักมาเป็นสาวรำวง จึงปล่อยลูกสาวที่รักมาเป็นสาวรำวง
ก็คงเข้าใจแล้วว่า ไยสาวใจกล้ากระโดดขึ้นบนเวที
กฐินผ้าป่าทั้งงานวัดงานโยม มาแอ่วมาห้อมมาเต้นฟ้อนรำวง
หนุ่มใหญ่หนุ่มน้อยเข้ามาโค้งนวลอนงค์ สามช่ารำวงตะบึงฮ่อจนเหงื่อไหล
แต่งสีสรรชีวิตชีวาคนบ้านไพร ชาวนาชาวไร่เป็นสุขใจในงานบุญ
..ท้องฟ้า สว่าง ยามรุ่งอรุ-โณทัย เราเริ่ม ต้นใหม่ ยามเมื่อฟ้า รา-ตรี
เปลี่ยนเวียนไปรักน้ำใจไมตรี ร้อยวันพันปีรับไมตรีอยู่เสมอ
จากคืนนี้คงต้องมีวันพบเจอ แล้วใครที่เหม่อคราวโบกมือ อำลา...
25 / 04 / 2007 16:53